Święta Kinga – węgierska królewna (Kunegunda) i polska księżna: patronka Polski, Litwy, ziemi sądeckiej, diecezji tarnowskiej oraz górników wydobywających sól. Córka króla węgierskiego Beli IVi Marii z rodu Laskarisów. Urodzona w 1234 roku.

W wieku pięciu lat została zaręczona z księciem Bolesławem Wstydliwym w ramach odnowienia sojuszu pomiędzy Piastami małopolskimi a Arpadami. Za jej sprawą zaczęto na dużą skalę wydobywać w Polsce sól w okolicach Bochni i Wieliczki. Prawdopodobnie wraz z Kingą sprowadzono na te tereny solnych górników z Węgier.

Według legendy Kunegunda wrzuciła do węgierskiego szybu solnego pierścień, który cudownym sposobem wydobyto następnie w Polsce.  Ksiądz Piotr Skarga pisał, iż: „w pierwszym bałwanie [bryle] soli, który wykopano, pierścień się on jej znalazł, który ujrzawszy Kunegunda i poznawszy, dziękowała Panu Bogu, który dziwy czyni tym, którzy Go miłują”. Przez całe życie poświęcała się opiece nad chorymi, dziełu niesienia pomocy potrzebującym, szerzeniu sprawiedliwości społecznej i umacnianiu życia sakramentalnego w rodzinach. Wielokrotnie zabiegała o zgodę między powaśnionymi książętami i o przywrócenie pokoju. Współuczestniczyła z Bolesławem w życiu politycznym księstwa, razem z mężem podpisywała wiele dokumentów i wywierała duży wpływ na politykę zewnętrzną. Kinga przez całe swe życie ceniła dzieła sztuki, popierała rozwój muzyki i śpiewu, kochała mowę polską, była wrażliwa na piękno przyrody. Stała się wielką orędowniczką kultury polskiej. Zawsze była rozmiłowana w modlitwie i pięknie liturgii.

Po śmierci małżonka założyła w Starym Sączu klasztor klarysek, w którym mieszkała aż do śmierci w roku  1292 roku. W przekonaniu o jej świętości pochowano ją w kaplicy ufundowanego przez nią klasztoru. Dlatego spontaniczny kult, którym otaczano Kingę od momentu jej śmierci, zatwierdził papież Aleksander VIII w dniu 11 czerwca 1690 r. Następnie po beatyfikacji podjęto myśl o przeprowadzeniu procesu kanonizacyjnego.

Wykorzystano fragmenty Krótkiej  biografii podanej podczas kanonizacji.