Konkordat to umowa międzynarodowa zawierana między państwem a Stolicą Apostolską, regulująca pozycję Kościoła Katolickiego w danym kraju. Pierwszym ze znaczących konkordatów nowożytnych była umowa zawarta w 1801 roku pomiędzy Napoleonem Bonaparte i Piusem VII.
W Polsce na przestrzeni wieków umowy z papiestwem zawierali: Zygmunt I Stary w 1519 roku z Leonem X i w 1525 roku z Klemensem VII oraz August III w 1736 roku z Klemensem XII.
W II Rzeczypospolitej konkordat został podpisany 10 lutego 1925 roku przez Stanisława Grabskiego, ówczesnego ministra wyznań religijnych i oświecenia publicznego. Przyjęto w nim założenie o zgodności działania Kościoła katolickiego z interesem państwa, a także przyznano prawo nominowania biskupów i arcybiskupów papieżowi po konsultacji z rządem. Uznano także i potwierdzono prawa majątkowe Kościoła w Polsce, wprowadzono prawo kleru do odpowiedzialności w sprawach cywilnych i karnych przed sądami duchownymi oraz przewidziano wprowadzenie nowego podziału administracyjnego diecezji. Konkordat oraz jego ustalenia zostały wypowiedziane po II Wojnie Światowej przez Polską Rzeczpospolitą Ludową 12 września 1945 roku.
Obecnie obowiązujący konkordat ze Stolicą Apostolską został podpisany 28 lipca 1993 roku w siedzibie Rady Ministrów przez arcybiskupa Józefa Kowalczyka, Nuncjusza Apostolskiego w Polsce i profesora Krzysztofa Skubiszewskiego, ówczesnego ministra spraw zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej. Dokumenty ratyfikacyjne zostały podpisane przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego 23 lutego 1998 roku. Tego samego dnia konkordat ratyfikował również papież Jan Paweł II.